Na spacer do dawnego folwarku Imbierowo

Malownicza łąka nad Samicą to idealny cel dłuższego spaceru. Od głównego skrzyżowania w Golęczewie to 3 kilometry. Ładnie jest tu zwłaszcza wtedy, kiedy rzeczka wylewa i tworzy w tym miejscu spore rozlewisko. Mało kto wie, że jeszcze kilka pokoleń temu mieściło się tu siedlisko o nazwie Imbierowo.

Był to folwark, przynależący do wsi Zielątkowo. Nieliczne wzmianki o nim znajdują się w dokumentach z XVIII wieku. Przykładowo, w tzw. „Tekach Dworzaczka” – wypisach z ksiąg ziemskich i grodzkich, czytamy że w 1781 roku Zielątkowo z folwarkami Wymysłowo i Imbierowo zostało sprzedane przez Józefa Imbier Objezierskiego. Nabywcą był Benedykt Skrzetuski, chorąży mielnicki, który już 10 lat później odsprzedał te włości za 124 000 złotych polskich podkomorzemu poznańskiemu – Augustynowi Nałęcz Gorzeńskiemu.

Warto tu się zatrzymać nad pochodzeniem oryginalnie brzmiącej nazwy Imbierowo. Zwróćmy uwagę na drugie imię czy też przydomek sprzedającego folwark w 1781 roku (Józef Imbier Objezierski). Otóż Imbier (lub Imbir, Imbirek) pojawia się wielokrotnie w źródłach w roli przydomka szlachciców z rodziny Objezierskich herbu Nałęcz. Na przykład, w 1656 roku niejaki Dadźbóg Bonawentura Imbier Objezierski (co za oryginalna kombinacja imion!) był oskarżony o pobicie Andrzeja Zbierzchowskiego w Warszawie. Mikołaj Imbir z Objezierza, wzmiankowany już w 1442 roku scholastyk łęczycki i kanonik katedralny poznański, studiował na Uniwersytecie Krakowskim.

Nie ma wątpliwości, że nazwa Imbierowo pochodzi od przydomku Objezierskich, którzy byli lokalnymi potentatami i właścicielami Zielątkowa. Pozostaje pytanie, skąd taki przydomek. Imbir jako przyprawa był w średniowieczu sprowadzany z Dalekiego Wschodu i co za tym idzie, bardzo drogi. Drogie przyprawy były wówczas symbolem luksusu i statusu społecznego. Kto wie, może dziedzice Objezierza chcieli w ten sposób podkreślić swoje bogactwo?

Imbierowo miało stałych mieszkańców, ale nie było metropolią. Wydane w 1846 roku „Opisanie Księstwa Poznańskiego” podaje, że folwark liczył jeden dym (czyli gospodarstwo) z siedmioma mieszkańcami.

Gdzieś w drugiej połowie XIX wieku Imbierowo zaczyna „znikać” z dokumentów. Jeszcze pod 1857 rokiem wspomniana jest osoba urodzona w miejscowości. Jeszcze wydany w 1883 r. leksykon majątków prowincji poznańskiej (Grossgrundbesitzer- und Güter-Lexikon der Provinz Posen) wzmiankuje Imbierowo jako folwark należący do Zielątkowa. Na szczegółowych mapach z końca XIX stulecia tej nazwy już nie odnajdziemy.